Θα μπορούσε αυτό να είναι
ένα ποίημα για την απογοήτευση,
όταν κι αυτός ακόμη ο θάνατος σε προδίδει,
καθώς αναρριχάσαι κατασπαραγμένος μα ζωντανός,
απ’ τις αβύσσους.
Θα μπορούσε πάλι να είναι
ένα μανιφέστο για την επανάσταση,
για την οργή που έμεινε μετέωρη
ανάμεσα στα υπολείμματα του πρωινού καφέ
και της βραδινής οδοντόκρεμας,
για την μισοσβησμένη υποσημείωση που εξεγείρεται
στο πλαίσιο μιας παλιάς φωτογραφίας
ή για το ματαιωμένο μειδίαμα,
που πρόκειται να σε υποδεχτεί στο νέο καθεστώς.
Θα μπορούσε, βεβαίως,
να είναι και μια αμείλικτη παρένθεση
έτοιμη να καταπιεί τον πρόλογο, το κυρίως θέμα
και την ελπίδα ν’ αναστηθείς μια μέρα
από τις στάχτες των αποτσίγαρών σου.
Θα μπορούσε, τέλος,
να είναι μια απλή λίστα για ψώνια, καθώς
κάθε που πνίγεσαι από την αθλιότητα
τρέχεις και γλύφεις
τις πολύχρωμες συσκευασίες.
Παρόλα αυτά, δεν είναι
ούτε η απογοήτευση,
ούτε η επανάσταση,
η αμείλικτη παρένθεση,
η λίστα με τα ψώνια,
που με κάνει και γράφω.
Είναι μονάχα η απουσία σου,
αυτή η άλικη αγκαλιά που ερήμην της
θα λήξει άψυχα και τούτη η νύχτα.
