Όχι, δε θρηνώ
τους ποιητές που μισήθηκαν
τουλάχιστον από ένα ποίημα,
που τρυπήθηκαν
τουλάχιστον από ένα ρόδο,
που χέρι τρυφερό τους ράπισε,
τους κέρασε
μια χούφτα χώμα έστω.
Ούτε για όσους δεν,
μα της πένας
ήταν τεχνίτες
ή της πλάνης,
γνώριζαν πώς
σκαρώνεται
ένα φέρετρο,
περίτεχνο κιβούρι,
χώρεσαν κάπου.
Όχι.
Θρηνώ για μας,
για μένα,
για όσους
σαπίζουμε ξέσκεποι
από γη και τέχνη,
ελπήνορες,
δίχως πνοή
ή αποστροφή
να μας σφαλίσει τα μάτια.
