Διαθήκη

Σα θα πεθάνω αφήστε τους
σταυρούς και τα "εις μνήμη",
κυπάρισσο φυτέψτε μου
και πλάι της μια κρήνη,
να κατουράει το σκυλί,
να πίνει το αγρίμι.

[2014]

Περιττό μα...

Κάποτε πάτησα μια κουράδα, ένα σκατό,
κι από την κλάψα και το φόβο, δήθεν,
δεν εξεκόλλησα το βλέμμα ούτε λεπτό,
βαδίζοντας απ' το σκατό κι εκείθεν

για χρόνια με την όπισθεν - τυφλός,
στα κόπρανα που εκείτονταν εμπρός.

[2015]

Μαρξιστής αρουραίος

Αγάπησες από μικρός το Μαρξ
σα να 'ταν της σαρκός σου σαρξ,
μ' απ' του Καρόλου τη φυλλάδα
δε διάβασες ποτέ μι' αράδα.

Και πήρες κόκκινους να 'χεις συντρόφους,
σα να μην είχε γύρω σου άλλους ανθρώπους,

Και της θρησκείας το μαρκούτσι αφήνοντας
με το δεξί απ' τη μία,
για το Κεφάλαιο μιλούσες πίνοντας
με το ζερβό άλλα τρία.

Κακός δεν ήσουν, μα ήσουν μπελάς,
καθότι έμαθες για την αγάπη
να υψώνεις λάβαρο,
να υψώνεις σπάθη,
προτού να μάθεις πως ν' αγαπάς.

[2015]

Δικαιοσύνη

Τις στιγμές που στεκόταν
δίνοντας σχήμα στο νερό
όλο το σώμα της γινόταν χαμόγελο
κι εγώ τη χάζευα
στα όρια της ενοχής
- πως αλλιώς;

Έχουν πια μείνει πίσω
όλα ετούτα, εξατμίστηκαν
όπως το υδάτινο σεντόνι
που σμίλεψε ευτυχία, για λίγο,
κι έπειτα έσβησε θρασύδειλα
μέσα σε θαμπά άλατα.

Αυτές οι αλμυρές σκιές,
που συσσωρεύονται στις αρθρώσεις
- όχι φυσικά σαν μάρτυρες υπεράσπισης -
προαναγγέλουν απαρέγκλιτα
τους πόνους που κοστίζουν
όλα εκείνα τα χαμόγελα.

Ερμηνεύουν αλάνθαστα
τις γκριμάτσες των ηλικιωμένων,
όταν από Τρίτη σε Τρίτη
κι από τριγμό σε στεναγμό,
βήμα το βήμα,
ξεμαθαίνουν να περπατούν.

Σαν of the bitch

Ξεκίνησα να γράψω ποίηση
σαν να 'μουν ποιητής.
Έγραψα τελικά κάτι σαν ποίηση.

Κι όλα σα να 'μουν τα 'κανα,
και τα καλά και τα κακά
και τ' αδιάφορα.

Κι όμως αυτό που έζησα
ήταν, λες, κάτι.

Κάτι σαν τι;

Ανασκόπηση

Εγώ γράψει κι ένα δυο ποίηματα
που στάθηκαν καλά.
Θέλω να πω:
μου στάθηκαν καλά.

Ασυμμετρία

Μια κάμπια
είναι μια κάμπια,
είναι μια κάμπια.

Κι ο ποιητής
ανύπαρκτος στα μάτια της.

Ο ποιητής
που τόσο την κάμπια
έχει ανάγκη.

Χιούμορ

Οι ποιητές που παλεύουν να συμπυκνωθούν,
που στίβονται στους αποχυμωτές,
που δε θυμίζουν πια σε τίποτα
τον όμορφο εκείνο ανθό
ή πορτοκάλι.

Η εικόνα είναι ζεστή,
όπως τα σπλάχνα:
ένα ποτήρι, που ξεθυμαίνει παρατημένο
σ' ένα περβάζι,
στο σκαλοπάτι,
στο χέρι μιας μάνας.

Από τους ποιητές
- τους λίγους που κατάλαβα,
μα και τους άλλους -
εκείνο που πιότερο πεθύμησα
και λάτρεψα
ήταν το στίψιμο.