Γεφύρι

Εκείνοι οι άνθρωποι,
εκείνοι οι πρώτοι,
που πρώτο
κατασκεύασαν γεφύρι
πρώτα οι ίδιοι
γίνηκαν γεφύρι.

Έδεσαν τα χέρια τους
ένα με τ' άλλο,
τα δάχτυλά τους
χοντρούς κόμπους,
ιδρωμένους,
αιμάτινους.

Ρίζωσαν τα ποδάρια
στη λάσπη,
στο γλιστερό κοτρώνι,
σφίξανε τους κορμούς,
τα μπράτσα,
τους μηρούς,
μιμήθηκαν
πότε το νερό,
πότε το βράχο,
πότε την αντιπέρα όχθη.

Ίσως κάποιοι
να μην κατάφεραν,
να γητεύτηκαν
απ' την υδάτινη επιμονή
περισσότερο
απ' την ανθρώπινη
κι αφέθηκαν,
γλιστρήσανε παλμωδικά
ίσαμε εκεί όπου
το βλέμμα πια δεν ελπίζει.

Σα περνάς ένα γεφύρι
να μη σκέφτεσαι
τοξωτές δοκούς,
κρουστά λιθάρια,
ατσάλινα νεύρα ή
τσιμέντινες παραστάδες.

Να σκέφτεσαι
δύο ανθρώπους
με τα μπράτσα απλωμένα
να κοιτούν
ένας τον άλλο
με κατάφαση.

Η απόφαση

«Είναι χρεία επιτακτική,
κάθε οχτώ ώρες,
να κόβουμε ένα στίχο»
ήσαν τα λόγια του λοβοτόμου,
«ώστε να μην εξαπλωθεί η γάγγραινα
στην υπόλοιπη στροφή -
ίσως και τη στροφή να θυσιάσουμε,
μήπως σωθεί το ποίημα».

Κι έπειτα;
Τι μας κρατάει έπειτα
να σώσουμε κι αυτόν τον ποιητή,
βάζοντας και στο ποίημα ένα τέλος;

«Δεν είναι δυνατόν να κρατήσουμε
και το ποίημα ολόκληρο
και τον ποιητή χορτάτο»
διατείνεται η χειρουργική
κοινότητα, η οποία ενίοτε
και εκ παραδρομής
τονίζεται στην παραλήγουσα,
ενώ προτιμά
τη λήγουσα του ασθενή.
(δε βρήκα ωστόσο γιατρό
να ορκιστεί για τούτο).

Βλέπεις, ο ποιητής
δεν είναι αντισηπτικός
- πτητικός περισσότερο -
κι ακόμη ταλανίζεται
από 'κείνη τη σπάνια
γενετική ανωμαλία
να μην παράγει διόλου άλλοθι
ή άλλες ενδοκρινείς
ορμόνες της ελπίδας.

Τα προηγούμενα κατατάσσουνε
σαφώς
τον ποιητή στις ευπαθείς ομάδες,
με βασικότερο υφέρπον νόσημα
το συγκοινωνούν δοχείο
καθώς
μονάχα φθίνοντος του ποιητή
η ποίηση πληρούται,
του δε ποιητή πληρούμενου
η ποίηση κατρακυλά
τενεκές ξεγάνωτος.
Μπορεί να σωθεί
μονάχα ένας.

«Βιαστείτε, ωστόσο, αγαπητέ»
συνέχισε ο λοβοτόμος
«δεν πρέπει να χάνουμε λεπτό!
Τον ποιητή ή την ποίηση;
Πρέπει να πάρετε, επιτέλους,
μιαν απόφαση.»