Η απόφαση

«Είναι χρεία επιτακτική,
κάθε οχτώ ώρες,
να κόβουμε ένα στίχο»
ήσαν τα λόγια του λοβοτόμου,
«ώστε να μην εξαπλωθεί η γάγγραινα
στην υπόλοιπη στροφή -
ίσως και τη στροφή να θυσιάσουμε,
μήπως σωθεί το ποίημα».

Κι έπειτα;
Τι μας κρατάει έπειτα
να σώσουμε κι αυτόν τον ποιητή,
βάζοντας και στο ποίημα ένα τέλος;

«Δεν είναι δυνατόν να κρατήσουμε
και το ποίημα ολόκληρο
και τον ποιητή χορτάτο»
διατείνεται η χειρουργική
κοινότητα, η οποία ενίοτε
και εκ παραδρομής
τονίζεται στην παραλήγουσα,
ενώ προτιμά
τη λήγουσα του ασθενή.
(δε βρήκα ωστόσο γιατρό
να ορκιστεί για τούτο).

Βλέπεις, ο ποιητής
δεν είναι αντισηπτικός
- πτητικός περισσότερο -
κι ακόμη ταλανίζεται
από 'κείνη τη σπάνια
γενετική ανωμαλία
να μην παράγει διόλου άλλοθι
ή άλλες ενδοκρινείς
ορμόνες της ελπίδας.

Τα προηγούμενα κατατάσσουνε
σαφώς
τον ποιητή στις ευπαθείς ομάδες,
με βασικότερο υφέρπον νόσημα
το συγκοινωνούν δοχείο
καθώς
μονάχα φθίνοντος του ποιητή
η ποίηση πληρούται,
του δε ποιητή πληρούμενου
η ποίηση κατρακυλά
τενεκές ξεγάνωτος.
Μπορεί να σωθεί
μονάχα ένας.

«Βιαστείτε, ωστόσο, αγαπητέ»
συνέχισε ο λοβοτόμος
«δεν πρέπει να χάνουμε λεπτό!
Τον ποιητή ή την ποίηση;
Πρέπει να πάρετε, επιτέλους,
μιαν απόφαση.»