Το ζύγι

Βρες μου στον κόσμο κάρπισμα
πιο γόνιμο, πιο φωτεινό
κάτω απ' τον ήλιο,

από της νιόφερτης ζωής το βλέμμα.

Δεν είναι τόπος στην καρδιά μου
να μη ντρέπεται, να μη γονυπετεί
στα μάτια μπρος τ' αχρόνιστα.
Λερός απ' άκρη σ' άκρη,
μέσα στη γύμνια στέκομαι
στο κρυσταλλένιο τ' αντιθώρισμα.

Μεγάλο στοίχημα για όσους
τολμούνε την σπορά, για όσους
τολμούν από τη λάσπη
να ορθώσουνε ζωή.

Με τη δική σου μπόρεση, ωστόσο,
ν' αλαζονείς το θάνατο,
τούτο μόνο καταλαβαίνω.
Κορώνα τη δική σου αρματωσιά,
γράμματα το δικό σου κλήρο
να ρίχνεις στο ντορβά,
στο μαύρο ζάρι.
Άλλη δεν τη χωρώ κινδύνεψη!

Αξίζει τόσος τρόμος,

τόση αποκοτιά;

αξίζει τόση απώλεια,

για ένα μέλλον,

μιαν ελπίδα;

Φλυαρούμε

Κι αν χίλιες μαθαίναμε
καινούργιες λέξεις
το πολύ πολύ

χίλιους να βρίσκαμε
καινούργιους τρόπους
να μιλήσουμε για το παλιό.

Σε τούτο μόνο

-αν το μπορείς-

δασκάλεψέ με:

από τις ίδιες λέξεις

πώς πλάθεται,

πες μου, τ' ανείπωτο;

( Σάμπως είν' άλλο
του ποιητή το πεπρωμένο; )

Ισημερία

Το σημείο
όπου σήμερα στεκόμαστε,
κορυφή απόκρημνου,
κακοτράχαλου κώνου,
το παζαρέψαμε
σαρανταπέντε χρόνια.

Η αισθητική της θέας
συζητήσιμη,
μα δεν τσακίσαμε
τα γόνατα και τις καρδιές μας
για να λαβαίνουν οι λυκάνθρωποι
ωραίες
καρτ-ποστάλ από τον Άδη.

Στεκόμαστε επιτέλους στο κέντρο
μιας δικαιοσύνης,
σε μιαν αιχμή
που απέχει εξίσου

από τον ήχο
απ' την ηχώ
απ' τη φωνή της
από τη σήψη
τα ματωμένα γόνατα
το παιδί που δεν ήμουν
από τα χαμηλά αιμοπετάλια
από μιαν - οποιαδήποτε - ελπίδα
από μιαν - οποιαδήποτε - επιθυμία
απ' οτιδήποτε θυμίζει γέλιο
γονιμότητα
αηδία
νόημα
ήττα
φωτιά
ή κάτι στέρεο
απ' την υποταγή
απ' την υποτροπή
απ' την επόμενη μέρα
από τη νεκρική ακαμψία
από την αφυδάτωση
απ' τ' ανείπωτο φίλημα
ή τ' ανείδωτο
απ' την απάτη
το άγχος της στύσης
το ιδρωμένο μουνί
από την παρουσία
από την απουσία
απ' τη συνενοχή
την απόγνωση
απ' την παραίτηση
απ' την υπόσχεση
από την υπομονή

Στο κέντρο του κόσμου
κι ακόμη γύρω παντού
σαν Ωκεανός Ομήρου
η μνήμη.

Θρονιασμένη σε χρέη

άτεγκτης βαρύτητας,

μ' απλωμένα τα ποδάρια

πέρα ως πέρα, ορθάνοιχτα,
η γριά πόρνη καιροφυλακτεί.

Η μνήμη.
Η καλή πουτάνα μνήμη.

Εδώ,
το ελάχιστο στραβοπάτημα
πληρώνεται με την εσχάτη των ποινών
που δεν είναι -φυσικά-
ο θάνατος
μα η επανάληψη της ίδιας
απαράλλαχτης αβύσσου.

Όπου κουτρουβαλιαζόμαστε
ξανά και ξανά και ξανά
ολοένα πιο νεκροί κάθε φορά.

Κι όμως

απόψε

'δω πάνω

στην κορυφή της ερημιάς
της ασφυξίας
της απώλειας
της εξορίας

μια πολύ διαφορετική διήγηση
κυοφορείται.

Σπαραγμός

Είδα το δέντρο να σπαράζει
σαν άνθρωπος και τον άνθρωπο
να σείεται σα δέντρο.

Ο σπασμός
είναι μάλλον
η ομοιοκαταληξία
των αδύναμων.

Η Στροφή

Στ' άκαμπτο κύρτωμα του δρόμου
μήτε τ' αγκάθι πιάνει ρίζα,
μήτ' ίσκιος καταδέχεται βλαστό,
μήτ' έχει τόπο να σταθείς
χωρίς αντίποινα.

Στη γυμνή λαγόνα της στροφής
δε συναντώνται στράτες,
δε συμμαχούνε βλέμματα,
μονάχα φόβος που τέμνεται
απ' άλλον φόβο.

Κάπου παραφυλά
οδοκάμπτης Σίνις
το διαβάτη.

Καταμεσίς στο λαξευμένο τόξο
της στροφής, παλίμψηστα χνάρια
προσπερνούν ένα το άλλο, ανήσυχα ∙
κι ούτε γυρνούν, μήτε προσμένουν.

Μόνο να φύγουνε ζητούν.

Να φύγουν.