Το ζύγι

Βρες μου στον κόσμο κάρπισμα
πιο γόνιμο, πιο φωτεινό
κάτω απ' τον ήλιο,

από της νιόφερτης ζωής το βλέμμα.

Δεν είναι τόπος στην καρδιά μου
να μη ντρέπεται, να μη γονυπετεί
στα μάτια μπρος τ' αχρόνιστα.
Λερός απ' άκρη σ' άκρη,
μέσα στη γύμνια στέκομαι
στο κρυσταλλένιο τ' αντιθώρισμα.

Μεγάλο στοίχημα για όσους
τολμούνε την σπορά, για όσους
τολμούν από τη λάσπη
να ορθώσουνε ζωή.

Με τη δική σου μπόρεση, ωστόσο,
ν' αλαζονείς το θάνατο,
τούτο μόνο καταλαβαίνω.
Κορώνα τη δική σου αρματωσιά,
γράμματα το δικό σου κλήρο
να ρίχνεις στο ντορβά,
στο μαύρο ζάρι.
Άλλη δεν τη χωρώ κινδύνεψη!

Αξίζει τόσος τρόμος,

τόση αποκοτιά;

αξίζει τόση απώλεια,

για ένα μέλλον,

μιαν ελπίδα;