Ισημερία

Το σημείο
όπου σήμερα στεκόμαστε,
κορυφή απόκρημνου,
κακοτράχαλου κώνου,
το παζαρέψαμε
σαρανταπέντε χρόνια.

Η αισθητική της θέας
συζητήσιμη,
μα δεν τσακίσαμε
τα γόνατα και τις καρδιές μας
για να λαβαίνουν οι λυκάνθρωποι
ωραίες
καρτ-ποστάλ από τον Άδη.

Στεκόμαστε επιτέλους στο κέντρο
μιας δικαιοσύνης,
σε μιαν αιχμή
που απέχει εξίσου

από τον ήχο
απ' την ηχώ
απ' τη φωνή της
από τη σήψη
τα ματωμένα γόνατα
το παιδί που δεν ήμουν
από τα χαμηλά αιμοπετάλια
από μιαν - οποιαδήποτε - ελπίδα
από μιαν - οποιαδήποτε - επιθυμία
απ' οτιδήποτε θυμίζει γέλιο
γονιμότητα
αηδία
νόημα
ήττα
φωτιά
ή κάτι στέρεο
απ' την υποταγή
απ' την υποτροπή
απ' την επόμενη μέρα
από τη νεκρική ακαμψία
από την αφυδάτωση
απ' τ' ανείπωτο φίλημα
ή τ' ανείδωτο
απ' την απάτη
το άγχος της στύσης
το ιδρωμένο μουνί
από την παρουσία
από την απουσία
απ' τη συνενοχή
την απόγνωση
απ' την παραίτηση
απ' την υπόσχεση
από την υπομονή

Στο κέντρο του κόσμου
κι ακόμη γύρω παντού
σαν Ωκεανός Ομήρου
η μνήμη.

Θρονιασμένη σε χρέη

άτεγκτης βαρύτητας,

μ' απλωμένα τα ποδάρια

πέρα ως πέρα, ορθάνοιχτα,
η γριά πόρνη καιροφυλακτεί.

Η μνήμη.
Η καλή πουτάνα μνήμη.

Εδώ,
το ελάχιστο στραβοπάτημα
πληρώνεται με την εσχάτη των ποινών
που δεν είναι -φυσικά-
ο θάνατος
μα η επανάληψη της ίδιας
απαράλλαχτης αβύσσου.

Όπου κουτρουβαλιαζόμαστε
ξανά και ξανά και ξανά
ολοένα πιο νεκροί κάθε φορά.

Κι όμως

απόψε

'δω πάνω

στην κορυφή της ερημιάς
της ασφυξίας
της απώλειας
της εξορίας

μια πολύ διαφορετική διήγηση
κυοφορείται.