Τηλέμαχος

Πώς να συναγωνιστώ μια τέτοια μοίρα
του καναπέ;
Ψηλαφώ για τα σκόρπια ψίχουλα
κάποιου χθεσινοβραδινού ηρωισμού,
ένα βότσαλο, έστω,
υφάλμυρης ανυπακοής.
Καταβροχθίζω το χρόνο τεταγμένο
σε μια μόνη στιγμή,
τηλεοπτική το πιθανότερο.
Εγώ;
Τετμημένος μάλλον κείτομαι
στο κατάστρωμα μιας αποπλάνησης.
Συλλέγω σκιές
κι ολημερίς πλέκω
ένα εγχειρίδιο χρήσης της μελαγχολίας.
Το βράδυ το ξηλώνω.
Ή το αντίστροφο;
Συνάντησα προσφάτως την Ιθάκη,
καρφιτσωμένη σε μια υδρόγειο
από δυο μεταλλικές συντεταγμένες.
Ηρέμησα όσο να 'ναι.
Υποθέτω και του χρόνου
θα τη βρω πάλι στο ίδιο σημείο.
Βιάση καμία,
θύγατερ Διός,
ειπέ και ημίν των αμόθεν γε
κι ας περάσουμε μετά
στις εξωτερικές ειδήσεις.
Το ήμαρ άνοστον ακόμη,
αποσυντίθεται βαυκαλιστικά
αναμένοντας στο ακουστικό μας.
Ποιος ξέρει γιατί,
ποιος ξέρει γιατί,
πεθαίνουμε καθημερινά περιμένοντας.
Περιμένοντας στο φανάρι,
περιμένοντας τον καινούργιο χρόνο,
περιμένοντας να τελειώσουν
τα διαφημιστικά μηνύματα.