Σαν κάτι να ψυχανεμίζεται
κι ολοένα γέρνει ο βασιλικός
στη μήτρα του,
η σκέψη,
η πρωινή πάχνη
στη λαμαρίνα,
στο τζάμι,
στην καλημέρα,
το παλιωμένο χαρτί
που ανασαίνει.
Κουρνιάζουνε τα περιστέρια
πα στο χώμα,
κοντοστέκονται οι άνθρωποι
στο πρόθυρο,
κοιτούν ψηλά,
οσφραίνονται την ατμόσφαιρα,
βλασταίνουν
ένα όμορφο χρέος.
Τα διπλωμένα σεντόνια
μοσχοβολούνε τζάκι,
γεμίζει η κάμαρη επιστροφή
κι εμπιστοσύνη.
Το μαυλιστικό μεθύσι
κάποτε παύει,
κοπάζουν οι έρωτες
και τ' αρμυρίκια.
Η αγάπη ελεύθερη, νηφάλια,
ετοιμάζεται και πάλι να διηγηθεί
μια ολοκαίνουργια
υπόσχεση θυσίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου